اگر می‌دانستم این آخرین دقایقی است که تو را می‌بینم ،
به تو می‌گفتم : «دوستت دارم» و نمی‌پنداشتم تو خود این را می‌دانی .
همیشه فردایی نیست تا زندگی فرصت دیگری برای جبران این غفلت‌ها به ما دهد .
کسانی را که دوست داری، همیشه کنار خود داشته باش ...
و بگو چقدر به آن‌ها علاقه و نیاز داری .
مراقبشان باش . به خودت این فرصت را بده تا بگویی :
«مرا ببخش» ، «متاسفم»، «خواهش می‌کنم»، «ممنونم» ...
و از تمام عبارات زیبا و مهربانی که بلدی استفاده کن .
هیچکس تو را به خاطر نخواهد آورد اگر افکارت را چون رازی در سینه محفوظ داری .
خودت را مجبور به بیان آن‌ها کن . به دوستان و همه‌ی آنهایی که دوستشان داری ..
بگو چقدر برایت ارزش دارند ...
اگر نگویی فردایت مثل امروز خواهد بود و روزی با اهمیت نخواهد گشت .
